Welkom op onze blogpagina. Hier vind je de ervaringen van onze bloggers, die leven met een beperking, zorg dragen voor iemand met een beperking of op een andere manier betrokken zijn. Reageren? Laat je reactie achter onder de blog en deel je ervaringen!
Deze blog schrijf ik vlak vóór een belangrijke dag: 5 juli 2025. Op die dag presenteert de stichting Bijbel NGT de eerste vijf hoofdstukken uit de Bijbel die vertaald zijn in Nederlandse Gebarentaal. Het gaat om Marcus 1 tot en met 5. Dit is een eerste mijlpaal die we samen dankbaar gaan vieren. Als alles goed gaat, hopen we binnen afzienbare tijd het hele Marcus-evangelie te kunnen presenteren.
Tijdens één van mijn ziekteperiodes komen een welgestelde oom en tante op bezoek. Ik waardeer dat ze komen en weet dat ze wellicht met een prachtig boeket bloemen op de stoep zullen staan. Ik vraag Karel daarom wat lekkers bij de koffie te halen. ‘Niet bij de supermarkt, maar bij de bakker hoor’. Ik leg hem uit dat ik ze niet kan trakteren op een stroopwafel en dat daarom een taartje bij de bakker beter op z’n plaats is.
Een beetje buikpijn heb ik wel: Laurens gaat stage lopen. Hoe zal dat gaan? Wat een grote verandering: een andere bus, een onbekende chauffeur, een vreemde omgeving, nieuwe begeleiders. Hoe zal het gaan als hij naar het toilet gaat? Krijgt hij hulp als z’n broodtrommel moeilijk open gaat? Ik spreek mezelf toe: ‘Loslaten moeder! Er werken toch ervaren mensen? En Laurens kan best wat aan.’
Het was 3 december toen ik mij realiseerde dat de luiervoorraad van onze Jelmer bijna op was en ik dus nieuwe moest gaan bestellen. Bij zijn leverancier moet ik telefonisch contact zoeken, dus belde ik hen op en vertelde dat ik nieuwe luiers nodig had.
Eerst kwamen de brieven over het einde van onze bevoegdheid als ouders, toen de transitie van het kinderziekenhuis naar de volwassen locatie: er is echt een nieuwe fase aangebroken, niet alleen voor Benjamin, maar ook voor ons als ouders…
Vanavond moeten we écht even overleggen!’ Deze vraag, of beter opdracht aan mijn vrouw kwam afgelopen voorjaar als een soort noodkreet over mijn lippen. “Dan was er zeker heel wat aan de hand?” zult u wellicht denken. Objectief gezien viel het eigenlijk wel mee en als ik eerder aan de bel had getrokken was het niet nodig geweest.
